|
vrijdag, 29 juni, 2018 In het gebied waar wij wonen, huren veel tulpenbollentelers land voor de teelt van tulpenbollen. Wanneer de tulpen bloeien, zijn veel percelen mooi gekleurd. Ieder jaar lijkt de oppervlakte van tulpenbollen weer toe te nemen. We hebben hier sinds enkele jaren dan ook serieuze tulpenroutes voor automobilisten en fietsers. Veel toeristen en mensen uit de buurt genieten van de uitgestrekte bedden vol prachtige kleuren. MonocultuurEigenlijk is een dergelijk veld tulpen een monocultuur. Volgens de bedenkers van de term ‘landschapspijn’ zouden we monoculturen moeten verafschuwen. Een monocultuur zou slecht zijn voor de biodiversiteit en afschuwelijk om te zien. In ons gebied trekt de monocultuur van tulpen juist hordes mensen aan. En vanwege het snel groeiende gras nestelen de weidevogels hier juist tussen de bloeiende tulpen. Wanneer de tulpen bloeien, zie je in ons gebied veel fotograferende mensen. Hele families maken foto’s in de tulpen, maar ook tussen de bedden. We zien ook steeds meer borden waarin gevraagd wordt de bloemenvelden niet te betreden en de bloemen niet te beschadigen. Ook die waarschuwing blijkt nodig te zijn. Verandering van het landschapWaar komt die term ‘landschapspijn’ eigenlijk vandaan? Is dat de verandering van het landschap nadat mensen, bijvoorbeeld uit de Randstad, jaren niet op het platteland zijn geweest? Ieder landschap is aan verandering onderhevig. Als mensen ergens lang niet zijn geweest, dan kan het niet anders dan dat er in die tijd veel verandert. En tegenvallende verwachtingen doen wel pijn. Meer gebouwen en wegenTientallen jaren geleden woonde ik een tijdje in de Randstad. Maar iedere keer als ik nu in de Randstad kom, dan ken ik die niet meer terug. Er zijn dan weer meer gebouwen bij gekomen en er zijn ontzettend veel meer wegen aangelegd. Net als bij ons in de Flevopolder verandert het landschap er. Mijn verwachtingen van de Randstad zijn natuurlijk gebaseerd op de ervaringen van jaren terug. En die veranderingen van de omgeving in de Randstad doen me pijn. Ik denk dat ik het maar ‘Randstadpijn’ noem.
0 reacties
|
Geen landschapspijn, maar Randstadpijn
 |
vrijdag, 29 juni, 2018
In het gebied waar wij wonen, huren veel tulpenbollentelers land voor de teelt van tulpenbollen. Wanneer de tulpen bloeien, zijn veel percelen mooi gekleurd. Ieder jaar lijkt de oppervlakte van tulpenbollen weer toe te nemen. We hebben hier sinds enkele jaren dan ook serieuze tulpenroutes voor automobilisten en fietsers. Veel toeristen en mensen uit de buurt genieten van de uitgestrekte bedden vol prachtige kleuren.
Monocultuur
Eigenlijk is een dergelijk veld tulpen een monocultuur. Volgens de bedenkers van de term ‘landschapspijn’ zouden we monoculturen moeten verafschuwen. Een monocultuur zou slecht zijn voor de biodiversiteit en afschuwelijk om te zien. In ons gebied trekt de monocultuur van tulpen juist hordes mensen aan. En vanwege het snel groeiende gras nestelen de weidevogels hier juist tussen de bloeiende tulpen. Wanneer de tulpen bloeien, zie je in ons gebied veel fotograferende mensen. Hele families maken foto’s in de tulpen, maar ook tussen de bedden. We zien ook steeds meer borden waarin gevraagd wordt de bloemenvelden niet te betreden en de bloemen niet te beschadigen. Ook die waarschuwing blijkt nodig te zijn.
Verandering van het landschap
Waar komt die term ‘landschapspijn’ eigenlijk vandaan? Is dat de verandering van het landschap nadat mensen, bijvoorbeeld uit de Randstad, jaren niet op het platteland zijn geweest? Ieder landschap is aan verandering onderhevig. Als mensen ergens lang niet zijn geweest, dan kan het niet anders dan dat er in die tijd veel verandert. En tegenvallende verwachtingen doen wel pijn.
Meer gebouwen en wegen
Tientallen jaren geleden woonde ik een tijdje in de Randstad. Maar iedere keer als ik nu in de Randstad kom, dan ken ik die niet meer terug. Er zijn dan weer meer gebouwen bij gekomen en er zijn ontzettend veel meer wegen aangelegd. Net als bij ons in de Flevopolder verandert het landschap er. Mijn verwachtingen van de Randstad zijn natuurlijk gebaseerd op de ervaringen van jaren terug. En die veranderingen van de omgeving in de Randstad doen me pijn. Ik denk dat ik het maar ‘Randstadpijn’ noem.
0 reacties
REAGEER